บินไปเดียวดาย
กลางสายลมแปรปรวน
เพียงทะเลครวญ
ฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า
ค่ำคืนนี้ฉันเพลีย
ฉันเหนื่อยฉันหนาว
และเหงาเหลือเกิน
ไม่เคยมีใคร มีรักแท้จริงใจ
จะมองทางใด
ดูเคว้งคว้างว่างเปล่า
ฝ่าลมฝนลำพังมากี่ร้อนหนาว
จนล้าสิ้นแรง
ไม่อยากเห็นภาพใด
แม้แต่ท้องฟ้า
อยากจะพักดวงตา
ลงชั่วกาล
จะไปซุกตัวนอน
ซ่อนกายในเงาจันทร์
จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา
คงจะมีเพียง
ลมหายใจรวยริน
เอนกายบนดิน
ยอมรับความแพ้พ่าย
ปีกของฉันมันหนัก
บินต่อไม่ไหว
จะขอพักกายชั่วกาล